หนังสือ ศูนย์รับฝากความเสียใจ

แด่ความเสียใจที่ไม่เคยสิ้นสุดอย่างแท้จริง

ความเสียใจมีไว้เพื่อให้เรายิ่งทะนุถนอมปัจจุบัน
   ณ มุมหนึ่งของศูนย์การค้าใต้ดินแห่งสถานีรถไฟไทเปที่เชื่อมต่อรถไฟหลายสายและเป็นจุดรวมผู้คนมากมาย มีสถานที่แห่งหนึ่งที่ชื่อวา "ศูนย์รับฝากความเสียใจ" ซึ่งมีเจ้าหน้าที่ที่จะรับฝากความเสียใจในอดีตของคุณเอาไว้ให้อย่างอ่อนโยน แต่ที่แห่งนี้เปิดทำการแค่ในวันพุธเวลาห้าโมงเย็นถึงหนึ่งทุ่ม ซึ่งเป็นช่วงเปลี่ยนผ่านระหว่างกลางวันกับกลางคืนเท่านั้น เพื่อใช้รอยต่อของกาลเวลาเป็นตัวกลางส่งต่อความเสียใจของคุณกลับไปยังอดีตให้แก่คนที่มิอาจพบเจอกันได้อีก

เมื่อใดที่คุณกอดเก็บความเสียใจในอดีตเอาไว้และอยากจะเดินออกมาจากเขตแดนของคำว่า "สายเกินไป" ก็ขอเชิญมายังที่แห่งนี้ ข้ามเวลากลับไปยังจุดเริ่มต้นของความเสียใจ 

ส่งความคิดคำนึงไปกับข้าวของหรือจดหมายไปให้ใครบางคนที่บัดนี้เป็นเพียง "อดีต" เพื่อสมานบาดแผลที่มีชื่อว่า "ความเสียใจในภายหลัง" แม้บาดแผลนั้นจะแปรเปลี่ยนเป็นแผลเป็น 

หากแต่แผลเป็นนั้นก็ถือว่าเป็นแรงผลักดันให้คุณ "ก้าวต่อไป" ได้สักที